IKIGAI

kesinlikle kapağının cazibesine kapılıp satın aldığım bir kitap...

yoksa uzun ve mutlu yaşamanın sırrının peşinde değilim gerçekten

kişisel gelişim kitaplarını okumayı bir kaç sene önce bırakmış, evdeki kitapları da dağıtmıştım

şimdi düşünüyorum da son aldığım kitap Metin Hara'nındı

:)))))

demek kitaptan nasıl bir enerji aldıysam tövbekar oldum.

şaka bi yana hayatta yol aldıkça,
yol alırken farkındalıkla ilerliyorsan gelişiyorsun değişiyorsun, deviniyorsun.

Devinim (TDK sözlük) 
(felsefe) Bir ruh durumundan başka bir ruh durumuna geçiş
(felsefe) Bir düşünce sürecinin başlaması, hareket
(felsefe) Zaman içinde durum değiştirme

Şükür ki farkındayım...

Kitabı okurken de farkında olmanın anda yaşamanın yaptığın işe kendini kaptırmanın ne kadar önemli olduğundan bahsediyor.

Neyi yaparken unutuyorsun zamanı, kendini, sadece o anı yaşıyorsun?

ilk anda aklıma gelen yazmak :)

gerçekten yazarken unutan, kendini kaptıranım

diğeri pilates

spor yaparken zaten insan unutur kendini diyebilirsin ama mesela ben koşarken ya da spor amaçlı yürürken pek başarılı olamıyorum bu konuda. Bi tek pilateste kafamın içi boşalıyor. Ruhum tazeleniyor.

Multi taskingin çok yanlış bir şey olduğunu hatırlatıyor. Artık pek çok şeyi unutmamızın nedeni aynı anda başka bir şeyi de yapıyor olmaktan. Mesaj yazarken telefonla konuşmak, yemek yerken sosyal medyada turlamak.

Her şeyden deli gibi haberdar olmak arzusu.

Eskiden bildiğimizden çok daha fazla  şey biliyoruz, görüyoruz ama unutuyoruz.

şu anda da bu yazıyı yazarken bir konuda not almam gerekti. O kadar kötü yazıyorum ki el yazısını,

Ama neden?

hızlıca yazıyorum çünkü bir an önce bitsin diye, bazen iki harfi birleştirip yeni bir harf üretiyorum yazı dilinde...

Tekrardan IKIGIA'ya dönersek;

bir kaç gün önce ne kadar geçmişe takılıp kaldığımı, olmasını istediğim şeyler olmayınca hala geçmişteki güzel anılarına tutunup hayatımdan çıkaramadığımı farketmiştim.ve kendime yasaklamıştım.

Geçmişi düşünmiycez, o kadar güçlü olsaydı geçmiştekiler; bugün geleceği düşünüyor olurdun. Neden olamadığını anlamak için geçmişin hayallerine sarılmazdın.

Olmadı.

Öyleyse bırakalım şöyle bir kenara yüzümüzü geleceğe dönelim. Ama önce şu anı yaşayalım ki hakkıyla geleceğe götürsün bizi.

Yani IKIGAI de aynen böyle söylüyor.

"rutin işleri mikro akış anlarına, zevk aldığımız şeye dönüştürme yeteneğimiz mutlu olmanın anahtarıdır. çünkü hepimiz bu işleri yapmak zorundayız"

yani ütü yapmak, temizlik yapmak, yemek yapmak gibi...

ütü yapmayı oldum olası severim, dolapları düzenlemeyi, temizlik yapmayı da

orda ki kırışıklıktan düzlüğe, kirlilikten temizliğe, dağınıklıktan düzene geçiş huzur verir; değme meditasyona taş çıkarır.

Tiyatro - Fehim Paşa Konağı

Fırsat buldukça her ay bir oyuna bazen iki oyuna gitmeye çalışıyorum.

Bu sezon da bir kaç oyuna gittim ama hiç birisi bayıldım, çok güzeldi mutlaka gidin diyebileceğim bir hissiyat yaratmadı.

Hele birisi ciddi hayal kırıklığıydı.

Yeşilcam klasiği Adile Naşit- Münür Özkul'lu Bizim Aile'nin oyunu...

Her bir kelimesini ezbere bildiğiniz hikayeyi tiyatroda bire bir aynı kelimelerle ama farklı kişilerle görmek, ister istemez her saniyede filmle kıyaslamanıza. Keyif almaktan çok yorulduğunuz bir etkinliğe dönüşüyor.

Kendime not: filmini izlediğin ve çok sevdiğin bir hikayenin tiyatro oyununa gitme.

Oyuncular da hakkını verememişti ki, ben her sahnede Adile Naşit'le Münür Özkul'la kıyaslıyordum. Diğer oyuncular da aynı şekilde kıyaslamaya maruzdu ama başrol onlardı.

Neyse konumuz Bizim Aile değil.

Fehim Paşa Konağı...

Bu sezon en keyif aldığım ve şiddetle tavsiye edeceğim tek oyun.

Basit ama işlevsel dekoru, anlatıcıyla sahne geçişlerinin akıp gittiği hatta orada o rolü kimin oynanacağına karar veriliyormuş havasıyla role girmeler, kostüm giymeler ve rolü kapamayanın çemkirmeleri :)))

Şarkılı türkülü, sevimli orkestra şefiyle vaktin nasıl geçtiğini anlamadığım bir oyundu.

Sahnede olan herkesin oyunculuğunu görebilecek kadar her karaktere, tek tek (bazılarına çift) rol verilmesi ve oyunculuklarını gösterme imkanı tanınması hikayenin marifeti midir yönetmenin mi bilmem ama bu kadar anlatmaya mutlaka gidip görün derim.

Ayrıca oyunda Fehim Paşa'nın karısını oynayan oyuncunun müthiş kahkahası ile bana Adile Naşit'i hatırlattığını yazmadan geçemeyeceğim. (Nazan Yatgın Palabıyık) Biraz da dedikodu :) oyundaki Yusuf (Çağatay Palabıyık) karakteriyle evliymiş gerçek hayatta. 


Anlatıcı - Pertev Bey - Temsilci: Bahtiyar Engin
Rasim baba: Orhan Hızlı
Azizler - Yorgancı: Volkan Ayhan, Murat Üzen
Arifler - Berber: Hamit Erentürk - Cihan Kurtaran
Düztaban Osman: Murat Ozan
Yusuf: Çağatay Palabıyık
Ayvaz: Serkan Bacak
Nuri Bey - Hadi Bey: Nevzat Çankara
Fehim Paşa - Deli Suat Paşa: Selçuk Soğukçay
Zilli Ömer Çavuş: Ali Karagöz
Hanımefendi: Nazan Yatgın Palabıyık
Mihriban: Pınar Demiral
Halayıklar: Zeynep Ceren Gedikali, Pelin Budak, Gülsün Odabaş
Kavuklu - Pişekar: Pelin Budak - Zeynep Ceren Gedikali
Kanun: Kayahan Erdem



Oyunun resimleri için Şehir Tiyatroları'nın sitesine başvurdum ancak istediğim gibi bir kare bulamadım :(

hani tiyatrolarda bi kaç dakika çekim için izin verseler nasıl olur acaba ;)

Not: Geçenlerde Zorlu'da sergilenen Notre Dame müzikalinde takip ettiğim pek çok insan canlı yayın yaptı, nasıl oldu o iş merak etmiyor değilim. Oyunumuz sırasında çekim yapmak serbesttir mi anonsu yaptılar acaba?

Luzern'den Pilatus'a

Bu kez Zürih’den 50 dakikalık bir tren yolculuğuyla Luzern’e gidiyoruz. Dünkü saatler süren tren yolculuğunda  sonra çok kısa gelen bir seyahat.

Şehrin içinden giderken bir tünelden geçiyorsunuz ve sonra bir daha tünelden çıktığınızda kendinizi dereler akan devasa çam ağaçlarının olduğu bir ormanda buluyorsunuz. Üstelik sabah sisi etrafınızı sarmışken.

Tren yol alırken geniş düzlükler, hobi bahçeleri olduğunu tahmin ettiğim kare kare içinde küçük kulübelerin olduğu sınırlandırılmış alanlar. Sisten çok az şeyi seçebiliyoruz.

Ama göl kenarında yürüyüş yollarında köpeğiyle yürüyen, koşan insanlar görünüyor. Her şey çok huzurlu.

Ülkedeki pek çok su kaynağı gibi bu göl de yer yer donmuş. Gölün kıyısındaki ağaçların dalları buzun içinde güzel pozlar veriyor ama hava sisli olmasaydı, trenin camları yansımasaydı...

Tren demişken, trenler 1. ve 2. sınıf olarak bölümlere ayrılmış durumda, siz biletinizin olduğu bölümde seyahat ediyorsunuz. Ancak 2. sınıfı bile bizim ülkemizin standartlarına göre vip. Çocuklar için oyun köşesinden tutun, döner koltuklu oturma gruplarına kadar her şey düşünülmüş.

Haliyle fiyatları da bizim standartlarımızın üstünde ama kesinlikle değiyor.

Sisle seyahat etmek güzeldi ancak Luzern'e indiğimizde şehrin üzerinde dağılmayan sis bulutu biraz hayal kırıklığı yarattı. İndiğimiz yerde bir nehir, iskeleye yanaşmış bir gemi olduğunu ancak öğleden sonra anlayabildik.

Luzern'e sebebi ziyaretimiz Pilatus Dağı...

Trenden indiğiniz yerden kısa bir otobüs yolculuğuyla dağa çıkacağınız teleferiğe ulaşabiliyorsunuz. Neyse ki bu bölgede sis etkisini yitirmişti. Kısa bir bilet kuyruğundan sonra (3-4 kişi) -öğlen saatlerindeki dönüşümüz sırasında gördüğüm kuyruk fenaydı- yarım saatlik bir teleferik yolculuğunun ilk vagonuna biniyorsunuz. Oyun parkında işiniz yoksa ilk durduğu istasyonda inmeden devam edeceksiniz. Teleferikle çıkarken gördüğünüz manzara, aldığınız keyif tarif edilesi değil, resimlerden ne kadar anlaşılır bilmiyorum.

Ama burada eğlendiyseniz bir sonraki kabinde çok daha eğleneceksiniz garanti ediyorum.

4 kişilik teleferikten indiğinizde vardığınız istasyon kızakçıların, kaymak isteyenlerin istasyonu. Aynı zamanda 15 kişilik daha büyük bir teleferikle zirve yolculuğunuzun başladığı yer.

Sanırım 5 dakika süren dik bir tırmanışla 2000 metreye konduruyor sizi. Tırmanış sırasında küçük bir zirveyi adeta yalayarak geçen kabin insanın bi yüreğini hoplatıyor. Belki de aniden değişen yer çekimidir bu hissi yaratan. Aynı his dönüşte bir anda boşluğa düştüğünüzde de içinizi hop ettiriyor.

Zirve 2132 metrede ancak otellerin bulunduğu ve teleferikle ulaştığınız nokta 2000 metre civarıdır diye tahmin ediyorum. Zirveye de yürüyebileceğiniz güvenlikli patikalar var ancak mevsim itibariyle yüksek kardan dolayı uygun ayakkabılar ve deneyim olmadan pek gidilesi değil.

Ama inanın olduğunuz yer de yeter.

Aşağıdaki sise inat yukarda pırıl pırıl güneş ve açık bir hava var. Dağın etekleri sisli, Luzern Gölü görünmüyor. Ama tekrar gelinmeli o otelde kalınmalı hayalleri beyin kıvrımlarına işleniyor.

Bir üst seyir terasına çıktığımızda kar tünelleri, karın içine gömülmüş buzdan heykeller görüyoruz. Ancak sonrasında instagram fotoğraflarından baktığımda o heykellerin karın içinde değil Kasım ayında orada açılan bir sergiden kalma olduğunu; bulunduğumuz terasın Ocak sonunda 3 metre karla kaplı olduğunu görüyorum. İnanılmaz.

Isıtan güneş, sessizlik, mükemmel manzara, bulutların üstünde hissi garip bir duygu ayrılmak istemiyor insan.

Gecesini düşünüyorum.

Yıldızlar ne kadar güzel görünür, ya güneşin doğuşu, batışı, ya dolunay.

Çıldırtıcı

Pilatus'la ilgili çok planım var.

Bir de Ejderha yolu var.

Yüzüklerinin Efendisi filmiyle bir alakası var ama seriyi takip etmeyen biri olarak, Yavuz'un  anlattığı bilgiler bi kulağımdan giriyor ötekinden çıkıyor :)

Bir de buranın insan canlısı kargaları var. Alp kargası olarak anılan bedeni simsiyah gagası sapsarı. Güvercinlere vermek üzere sakladığım galeta kırıntıları alp kargalarının kısmetiymiş. Yavuz'un elinden biraz ürkek de olsa yiyorlar.

Bizim teleferikle çıktığımız yolu kayaklarıyla yürüyerek çıkan insanlar da yok değil. Otelin lobisinden dışarda kar yamaçları üzerinde yürüyenleri seyretmek, evinizde 5. katta otururken camın önünden yürüyerek geçen birini seyretmek gibi.

Öğlen saatlerinde şehre indiğimizde sis kalkmıştı ancak günlerden pazar ve her yer kapalıyken, bir de Pilatus dağının etkileyici havasından buralara inince pek bi eğlenceli gelmedi. Tekrar trenle Zürih'e dönüp, dönüş uçağımız için yola koyulmamız gerekiyordu.

Pilatus hakkında merak ettiğiniz her şey için canlı kameraların da olduğu http://www.pilatus.ch sitesini mutlaka ziyaret etmenizi öneririm.

Zira ben hala ara ara açıp bakıyorum. O gün sisten göremediğim Luzern gölünü tepeden seyrediyorum.

Born to Travel İsviçre'de

Zürih havalanında uçaktan indikten sonra ana perona gitmek için bindiğiniz hava rayın duvarlarında ki resimlerin vagonların hızıyla hareketlenerek size hoş geldin demesi, duyduğunuz keçi çanlarının sesi ve hornların boğuk çığlıkları size nereye geldiğinizi söylüyor. Ki dönüşte de aynı efektler var :)

Karlı ve oldukça soğuk bir havada şehrin havası da ister istemez durgun oluyor. Işıksız manzara fotoğrafları hakkını veremiyor güzelliğin. Şehrin pek çok yerindeki çeşmeler, havuzlar kısmen bazılarıysa tamamen donmuş durumdaydı. Avrupa’yı etkileyen Sibirya soğukları haftanın ilk günlerinde -15/20’leri gösterdiğinden normaldi bu durum.

Old Town sokaklarında amaçsızca dolaşırken “Augustine-Gasse” de -sanırım Augustine Caddesi ya da sokağı oluyor kendisi- içi güllerle dolu donmuş bir çeşmeye rastladık. Yüzlerce gülle kaplı havuz da soğuklardan nasibini almış ve içindeki güllerle birlikte donmuştu. Muhteşem bir güzellik.

Havuzun hemen karşısında bir çiçekçi dükkanı vardı, ben bu işin arkasında onun olduğunu düşünüyorum J

Döndükten sonra Google map sayesinde o sokağı, sokağın 360 derece görüntüsünden de dükkanın adını buldum. Sonrası instagram vs. O havuzun başka zamanlarda  da gülle dolu olduğunu gördüm. Blumen Fitze dükkanın adı.

Sonrasında Zürih Gölü kenarına yürüyüp karlar altındaki gölde martılar, ördekler ve kuğuların atılan ekmekler için uçuşmalarını seyrettik. Burdaki martılar pandalar gibi gözlerinin etrafında siyah geniş bir halkaya sahipler.

Ve şehirde kar başladı. Hem de lapa lapa. Özlediğim, İstanbul’da bu sene hiç göremediğimiz ve garın karşısındaki donmuş bir başka çeşme herkesin deli gibi fotoğrafını çektiği. Çeşme zaten ilgi çekici ve güzel ama akan suların donmasıyla daha da ilginç bir manzaraya bürünmüş.

Kışın seyahat etmek hem de bu kadar soğukta pek tercih edilen bir şey değildir –zaten diğer seyahatlerime göre Avrupa’da en az turistle karşılaştığım dönemdi- ama böylesi sıradışı güzelliklerle de bu çetin şartlarda karşılaşabiliyorsun.

Karlar altındaki şehir gece başka bir hale bürünüyor. Kar henüz durmuş olsa bile yollarda rahatça yürüyebileceğiniz şekilde temizlenmiş patikalar var. Şehir efsanesi midir, bir yerden mi duydum bilmem ama Avrupa’da çok kar yağan ülkelerde yolların ısıtmalı olduğuna dair bir bilgi var hafızamda. Alttan ısıtmayı bilmem ama tek kişinin oturabileceği genişlikteki tuzlama ve kar temizleme araçlarının her kaldırımı, tüm sokakları dolaştığını ve yolların hep açık olduğuna gözlerimle şahit oldum.

Zaten sakin bir şehir olan Zürih soğuk ve karın da etkisiyle akşam daha da bir sessiz.

Lindenhoff’taki seyir terasından karlar altındaki şehri bir de gece görelim derken ilginç kostümlü bir adamın peşinde yürüyüp giden bir kalabalıkla karşılaştık.

Uzun siyah pelerinli, asalı, melon şapkalı ve içinde mum yanan büyük bir fenerle yürüyen tarihin tozlu sayfalarından fırlamış bir karakter...

Aynı feneri pek çok eski evin kapısında da gördüm. Sanırım eski zamanlarda sokakları aydınlatmanın güzel bir yöntemiydi bu.

İsviçre denince  Alpler...

Zürich’ten 1,5 saatlik tren yolculuğuyla Chur’a ordan da 4 saatlik Bernina Expresi yolculuğuyla Tirano’ya. Yani kuzeyden güneye Alpler’i keşfedeceğiz.

sabah 5:30'ta kalkınca böyle oluyor  :)

Bu arada Chur’a giderken trenin durduğu istasyonlardan biri olan Landquart’ta ünlü markaların olduğu bir outlet var ama zamanımız olmadığı için uğrayamadık. Fakat bir dahaki sefere uğramak üzere buraya da yazıyım J

Ve Bernina Expresi...

Unesco Dünya mirası listesine girmiş bir tren yolu “Rhaetian Railway”

55 tünel, 196 köprünün geçildiği en yüksek 2253 metreye ulaşan bir rotada Alp dağlarında panoramik vagonlarıyla unutulmaz bir deneyim yaşıyorsunuz.

Ve kar...

Gerçekten bir masaldaymışsınız gibi, donmuş göller, şelaleler, arada karşınıza çıkan köyler. Yol boyunca kayakçıları ve özellikle kızakçıların renkli manzaraları...

Yani anlatılacak gibi değil, kışın görmek lazım.

Ama tabi bir de yeşilken görmek lazım, o buz tutmuş ve üzeri karla kaplanmış gölü ve diğer her şeyi.

Yani Bernina Express’le bir kez yolculuk etmek yetmiyor J

Kışın gitseniz yazı, yazın gitseniz kışı görmek istiyorsunuz.

Tren Alp Grüm’de 15-20 dakikalık bir fotoğraf molası veriyor. Bizim kadar şanslı olursanız karşı yamaçlardaki donmuş şelaleleri, Poschiavo gölünü görebilir el değmemiş karın keyfini çıkarabilirsiniz. Dönüş yolunda ise mola yok. Belki havanın puslu ve karlı olmasından belki de sadece gidişe özel bir durumdu. Yani gördüğünüzü gördüğünüz anda fotoğraflayın dönüşte de burdan geçicez nasıl olsa demeyin çünkü hava durumu nasıl sürprizler yapar bilemezsiniz. Günlük güneşlik gidiş yolunun dönüşünde görüş mesafesinin azaldığı, zaman zaman kar yağdığı gri bir gökyüzü vardı.

Yolculuğun en ilginç anlarından birisi de Brusio viyadüğünde tam 360 derecelik bir açıyla dönüş, son vagonlardaysanız harika bir görüntü. Bu arada trenin sağ tarafında oturuyor olmak bütün bu manzaraları yerinizden kalkmadan izlemek için ideal bir konum.

yonca topkara (@dortyaprakliyonca)'in paylaştığı bir gönderi (Mar 3, 2018 at 2:16ös PST)

Ve son durak Tirano...

O kadar güzel manzaralardan yollardan gelip mola verdiğiniz bu kasaba pek de eğlenceli gelmiyor. 1,5 saat sonra kalkan dönüş trenine kadar bir şeyler yiyip sıkılmak için ideal bir yer.

Toplamda 11 saati aşan bu yolculuk her dakikasına değerdi dedirtiyor.

Uçak Yazıları

4 Mart 2018 

Zürih 21:15 / İstanbul 23:15

Yine havadayım.

Bu kez dönüş yolunda

İsviçre seyahatini de bitirdik. Palnlanmış yeni bir seyahat yok ama gezmek güzel

İsviçre yeşil doğası ile her zaman hayran olduğum bir ülkeydi. Ancak yeşilinden çok bembeyaz örtüsünü hatırlayacağım. Seyahatimiz Avrupa’daki Sibirya soğuklarının son günlerine denk gelmesi –ki biz gitmeden bir kaç gün önce -20’ler- şehre indiğimizde donmuş göller ve çeşmelerle buluşmamızı sağladı.

Şikayetçi değilim

Bu kış doğru dürüst kar görmeyen  İstanbul olarak hasret gidermek güzeldi.

Karlı ilk günkü turumuzda Old Town bölgesi ve Lindhof terasından puslu bir havada şehri gördük. Belki hava şartlarından sessiz sakin.

Akşam saatlerinde başlayan lapa lapa kar mutluluk vericiydi.

Avrupa şehirlerinin yüzyıllardı korunmuş ve içinde yaşamın  devam ettiği binaları bende masal dünyası hissi yaratıyor.

Küçük dükkanlardaki işletmeler daha doğrusu esnaf o kadar naif ve dokunaklı geliyor ki.

Mağazaların eski halleri ya da orjinallikleri, binalardan dışarı uzanan tabelamım desem ayırt edici şekiller mi desem, her biri ayrı bir sanat eseri.

Diğer Avrupa ülkelerinden farklı olarak bu sefer binaların dış cephesindeki resimler ilginçti. Kilise iç duvarları yerine binaların dış cepheleri resimlerle donatılmıştı.

İniş için alçalıyormuşuz,  masayı kapatmam lazım devamı sonra...