Rock'a ölüp biten bi tip di'limdir...
Ama Fredie Mercury'nin sesini tanıycak kadar da aşinayımdır şarkılarına...
Ve çocukluğumda rock'n roll yapmışlığım vardır...
We will rock you'ya gitmeye hiç niyetim de yoktu üstelik
Ta'ki cuma günü Turkcell Profesyoneller klubü twitter üzerinden davetiye verene kadar...
O andan itibaren rock'çı oldum
Aslında rock'ı pop'u bi kenara bırakalım, Londra'da yıllardır kapalı gişe oynamış, ki tiyatrocuların Londra'ya müzikal izlemeye gittim demesi nedeniyle bile nasıl oluyomuş bu müzikaller diye gitmek isterdim.
Lakin sırf meraktan da o kadar para verip gitmezdim ;)
Dedim ya Turkcell diye
En vip girişinden alıp bizi içeri tam sahnenin karşısına oturtunca "iyi ki varsın Turkcell" dedim yani, inkar edemiycem.
Müzikleri konuşmaya bile gerek yok ama seslendirenler harikaydı. Bizim oyuncu yada şarkıcılardan böyle bir ses çıkar mı bilemiyorum?
Gelelim hikayeye,
We Will Rock You, günümüzden 300 yıl sonra Iplanet gezegenindeki gençlerin hikayesini anlatıyor. Sadece kendilerine dinletilen müziğe mecbur bırakılan, tüm hayatları gibi müzikleri de kontrol altında olan gençler, bir gün bir gitar bulurlar. Ve gerçek müzikle tanışırlar.
Zamanın gençleri Ga Ga kızları ve onlar gibi tep tip erkeklerden oluşuyor. Kendilerine benzemeyenleri dışlıyorlar. Hayatları sanal, tıpkı bugün gibi...
Müzik aleti diye bir şey yok, sadece programlanan müzik
Dans desen öğretilmiş bir takım hareketler ve tüm gezegen aynı şeyi yapıyor -gangnam style, ne farkımız var ki-
Okulun iki asi öğrencisi var bu sürüden ayrılan kara koyunlar
İşte onlar o excaliburun kılıcı gibi bir efsane olan dünyanın tek gerçek enstrümanının peşine düşüyolar gerçekliğinden emin olmadan
Repliklerin bazı yerlerde türkleştirilmiş olması keyfinizi daha bir artırıyor
Huysuz Virjin, salı pazarı gibi :)))
Ve müzik aşk için yapıldığında bir ruhu vardı, artık para için yapılıyor gerçeğini -tıpkı diğer şeylerde olduğu gibi- hatırlattığı için çok güzeldi.
Ve o ışık, o sahne, o performans neden müzikal izlemeye Londra'ya gidildiğini gösteriyordu aslında...
