Ruh Arkadasim

Hayatinizda bazen oyle insanlar vardir ki,

Ne yasiniz, ne isiniz, ne sekliniz ne semaliniz...

Ortak noktalarinizi sizin disinizda kimsenin anlayamayacagi, anlastiginiz dilin agzinizdan cikan kelimelerden cok icinizden gecenlerden sadece dusuncelerinizden ibaret olmasi; bu anlasilmazligi daha da anlamli kilan...

Aylarca yillarca gorusemeseniz konusmasaniz da ilk temasta az once ayrilmis gibi ayni heyecanla devam ettiginiz...

İci disi bir, en yakin en ozel...

Kendi icin istediginden daha fazlasini sizin icin isteyecek kadar yuce...

Ruh arkadasi...

Oyle ki, artik bu dunyada olmadiklarinda bile onlarla iletisiminiz kopmaz, yillar da gecse uzerinden ilk gunku gibi aklinizda yaninizdadir....

Bugun dogum gunu olan artik hayatta olmayan ilk ruh arkadasim...

Cenazesinden beri hep gitmek istedigim ama bi turlu yapamadigim ziyaretimi bu anlamli gune denk getirmek istedim. Eyup gibi karmakarisik bi kabristanda yerini bulabilecegimden bile emin degilken, ama ruhumun, ruhunun beni oraya goturecegini inanarak gittim...

İkinci yolun sonunda -ki ilk yolda da dogru yerdeymisim ama emin olmadigim icin ilerlemedim- onu bulmak, hayattayken bulup siki siki sarilmak gibi geldi...

İyi ki dogdun, iyi ki tanidim seni dedim tipki hayatteyken her sene dedigim gibi...

Yaklasik 20 sene once Universitede hocam olmasiyla kesisti yollarimiz, sonra ortak sevdigimiz bir insan sebep oldu yakinlasmamiza ve sonra birbirimize actikca kendimizi arkadas olduk, dost olduk, sirdas olduk ve bugun isimlendiriyorum ki ruh arkadasi olduk...

Ozledim onu...

Mekani cennet olsun...

Ve su an hayatimda,  yanimda olan diger ruh arkadaslarim,   zaten okurken siz yazdiklarimi  anlamissinizdir kendinizi....

İyi ki varsiniz,

Tum ruh arkadaslarimiza...