Bu aralar kafası kuma gömülü bir devekuşu gibi hissediyorum kendimi...
Bile isteye soksam da kafamı o kuma, orda da çok mutlu değilim...
Nispeten olan biteni daha az duyduğum ve gördüğüm, kendi hayal dünyamda yaşadığım, olan bitene kayıtsız kaldığım için suçluluk da duymuyor değilim...
Ama ruh sağlığımı korumak için bu yolu tercih ediyorum...
İtirafımdır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder