Günlerdir yazmak için kelimeler birbirinin ardına eklenip, dilimin ucuna geliyorlar. Yaz bizi yaz bizi diye.
Bilgisayarı açmaya üşendiğimden yada çok yorgun olduğumdan, uzun zaman üzerine ilk defa kalem kağıdın yardımına sığındım.
Oraya döktüm birazını, karıştım kaldım yazdıklarımda; vazgeçtim herkese okutmaktan. Sonra bi şey geldi üstüne perçinledi yazdıklarımı...
Kağıdın kestiği parmağın sızlatan acısını bilirdim de, taze ekmeğin kabuğunun da bu kadar can yakıcı olduğunu bilmezdim.
neyse, özünde çok yazasım var.
Buyrun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder