Pollyanna'yı Gördünüz Mü?

Küçük yada büyük nedir mutluluk....

Hep büyük şeylerdeymiş aradığımız, çok çabalamak gerekirmiş gibi hırpalıyoruz kendimizi.

Yaşanan en kısa anda bile yüzlerce mutluluk saklı olduğunu farketmeden geçiyoruz ki yaşamdan. Alışkanlık olmuş gibi, sıradanlaşmış gibi yaşayıp geçiyoruz. Belki mutluluk oyunu oynamak benimkisi; oynamayı becerebiliyor muyum ondan da emin değilim ya. Denemeye çalışıyorum en azından, ahkam kesmek değil yapmaya çalıştığım. Kendi mutluluk hesabımın bilançosunda karda çıkmaya çalışıyorum aslında.

Mutluluğun peşinde koşmaktan ne zaman konu açılsa nerden okuduğumu yada duyduğumu hatırlamadığım şu hikaye gelir aklıma.

"Yavru bir kedi sürekli kuyruğunu yakalamaya çalışarak kendi etrafında dönüyormuş. Halini gören yaşlı kedi ne yaptığını sorduğunda; mutluluğun kuyruğunu yakalamakta olduğunu öğrendiğini bu yüzden kuyruğunu yakalamaya çalıştığını söylemiş.

Yaşlı kedi, kuyruğunu yani mutluluğu yakalamaya çalıştıkça kendisinden kaçacağını ama yoluna sakince devam ettiğinde kuyruğunun -mutluluğun- kendiliğinden peşinden geleceğini söylemiş"

Diğer bir hikayeyi de Yavuz anlatmıştı;

"Bi takım insanlar insanlığa kötülük etmek için bişey yapmaya karar vermişler. Ne yapalım ne yapalım diye düşünürken birisi buldum demiş. Mutluluğu saklayalım kimse bulamasın. Nereye saklayacaklarını düşünürken birisi yine buldum demiş: İnsanlarin içine saklayalım, oraya bakmak kimsenin aklına gelmez demiş..."

(Açıklama: Pollyanna bu yazının neresinde diye sorarsanız... YOK. Ama bu yazıyı yazarken omuzuma oturup kulağıma bir şeyler fısıldadığından şüpheleniyorum.)