Yazılacak çok şey var mı gerçekten, yoksa hepsi beynimin içinde mi kalmalı?

Dondurmayı seyretmenin verdiği hazla mı kalmalı, yoksa yiyip tadına mı varmalı?

Seyrederken eriyip gitmesi, yerken bitmesinden daha iyi değil...

Varsın bitsin ne çıkar?




Bi ceza, bi susma, ortalıkta dolanmama kararı verildi. Aslında o kuralın bi parçası hala geçerliliğini koruyor. Orası hala kapalı ve sus kalacak ama bloguma bunca yıllık emeğimi bi başına bırakmayı, onu da kapatıp gitmeye gönlüm razı olmadı. Bazı imtiyazlar tanıdım ona, tanıdım ki kopartmasın hayatla bağını, var olmaya devam etsin.

Yok olup gitmeyi hak etmiyor.