Ruhsuz

İçim daralıyo, nefes alamıyorum...
Kendi kendime telkin ediyorum
Yaşanan her anın bi öğretisi var
Biz onu yaşamak istemesek de...

Nasıl bazı insanlar bu kadar vurdum duymaz bu kadar ruhsuz olabiliyor
Neden bittiğini anlamayıp
Edebiyle çekip gitmeyi bilmiyor
İstenmediği, sevilmediği,
Bir yabancı gibi gelip; oturup kalktığı,
O yere tekrar tekrar dönüp gelmeyi
Kafasındaki hangi mantık devresi söylüyor ona...

Ne ki bir arada tutan???
Hiiiiiiiiiç
Hiç bile denmez
Yok ki...

İsyan yok
Biraz daha sabır
Biraz daha sabır
Mantığı yok anın
Açıklanacak tarafı da

Zaten ruh olsa, mantık olsa, onur olsa
Her şey çok farklı olmaz mıydı...