Şanslı çocuklardık…
Çizgi romanlar, karikatürlerle büyüdük.
Amcam ve baba tarafından benden büyük kuzenler Teksas-Tommiks, Zagor okurdu. Bir de Gırgır olurdu her daim.
Anne tarafından kuzen abilerim ise Fırt’cıydı.
O zaman herkes koleksiyonerdi. Dergiler saklanır döne döne okunurdu.
Hatta Fırt’lar, gri siyah telli karton dosyada tarih sırasına göre arşivlenmişti.
Teksas Tommiks değil ama Gırgır ve Fırt okumayı çok severdim. Ama Fırt’ı daha çok 😊 renkli olmasından dolayı.
Sonra Red Kit’ler, Tenten’ler. Gazete yada dergilerin hediyesi olurdu. Hemen hemen A5 boyutlarında. Bir kitap bir macera 🤓
Bir de günlük takip ettiklerim vardı.
Hürriyet’in Kelebek ekinde, Güngörmüş’ler Şaban ve karısı, Basri ile Fatoş.
Hüdaverdi’nin kendi köşesi var mıydı, Basri’yi delirtmek için arada bir mi geliyordu emin değilim.
Pazar günleri ön tam sayfasında karikatüre yer veren Güneş gazetesinin haftasonu eki Güneş2 ve Bedri Koraman’ın zarif ve çok renkli çizgileri. İnce belli güzel kadınlar ve şık erkekler.
https://www.karikaturculerdernegi.com/karikaturculerimiz/bedri-koraman/
Eskileri düşününce, ne kadar sansürsüz, özgür, art niyetsiz, cinsellikle problemi olmayan bir toplummuşuz 😁
Okumayı öğrendiğimden beri karikatürler hep önceliğim olmuştur. Hatta önceliği bir yana okumadan gazeteyi bırakırsam işlerim ters gidermiş gibi totemim var. 😊
Bugün iş Sanat’ta 30 Haziran’da sona erecek Yazan Çizen; Latif Demirci sergisini gezerken aklımdan geçenler bu yazıya ilham oldu.
Press bey, karısı Media ve yardımcıları son yıllarda okumadan geçememe totemimin üyesidir.
Aslında karikatür sevdamın ilk dışa vurumu değil bu yazı,
Avanak Avni ve Oğuz Aral, Huysuz İhtiyar
https://dortyaprakliyonca.blogspot.com/2005/07/huysuz-ihtiyar.html
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder