Bazen öyle anlamsız şeyler yaparsın ki, ne işim var benim dediğin bi yerde hayatın sana bir şeyler söylemeye çalıştığını hissedersin.
Cumartesi günü, tamamen algı yanılması sonucu daha önce inmem gerekirken son durakta indim. tabi ki son durağa gelince durumu anladığım için, mecburen uzun bir yol yürümek ve normal şartlarda hiç olmayacağım bir yerde buluverdim kendimi.
Tam ışıklara geldiğimde kırmızı yanmak üzereydi acele etmedim durdum ve bekledim.
Yolun karşısından ışıklarda karşıya geçmeyi beklemek üzere başka biri bana doğru yürüyordu.
Yıllar yıllar önce olmasını çok istediğim, olmadığı için çok üzüldüğüm, uzun zaman aklımdan çıkaramadığım kişiydi.
Zaten çok uzun zaman önce iyi ki olmamış dedirtmişti bana hayat.
Ama bu sefer ki karşılaşmada babama ne kadar benzediğini farkettim. İlk defa...
Bedenen, yürüyüş ve tavırlar...
Iııy dedim.
Dakikalarca karşılıklı durduk kırmızı ışıkta.
Ben suratımda kocaman bir sırıtışla, -bu garip karşılaşmaya-...
Beni tanıması zaten imkansız, o yıllardan bu yıllara çok değiştim.
Üstelik gözümde güneş gözlüğü
Işık yeşil oldu ve geçip gittik yollarımıza
Bu kadar saçma bir seyahat sonrası böyle garip bir karşılaşma olunca, dedim ki bunun olması gerekiyormuş bugün.
Peki bu karşılaşmadan nasıl bir ders almalıyım diye sordum kendime...
"çok istedim. ama olmadı çok üzüldüm. bugün baktığımdaysa her yönden iyi ki olmamış çok şükür diyorum.
Bugün de çok istediğim var, olmadığı için üzüldüğüm, olması için ümit etmekten vazgeçmediğim.
Ders: o çok istediklerin gün gelir iyi ki olmamış dedirtir sana, hiç bir şey için olmadı diye üzülmeye değmez. hayat seni daha mutlu olacağın şekilde taşır geleceğe"
Aldım mı dersimi?
Sanırım :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder