Çok üşüyorum çok...

Hava soğuk, mevsim kış. Ama ben başka bir türlü üşüyorum...

Çocukken kalabalık grup oyunlarında kişi sayısı fazla gelip de n'apacaklarını düşürken ben kendimi gönüllü feda ederdim. Kahramanlık di'il di yaptığım, kendi kendine acımak, bak sen olmasan da ne güzel oluyor, varlığınla yokluğun arasında yok bi fark diyip için için ağlamak.

Oyun yoksa bile fazla gelen oyuncu, kendime kendim oluyorum. Acaba öyle mi oldu, böyle mi oldu, sevmiyomu beni, kırıldı mı, yanlış mı yaptım???

Bazen ne kadar savunmasız, kırılgan, yalnız, terk edilmiş hissediyor insan kendini.

Uçurtmamı yine tam havalandırıyorum derken, ipin ucu elimde uçurtma beni bırakıp gitmiş kala kalıyorum sanki.

Üşüyorum işte çok üşüyorum...