Gecenin şu saatinde öyle bir sessizlik, öyle bir boşluk var ki havada...
İçimden geçen her kelime hiç bir engele takılmadan göğün en üst katına kolayca çıkacakmış gibi geliyor.
Her şey o kadar berrak, her yer o kadar açık ki...
Soluduğum hava bile her zamankinden farklı sanki, daha fazlasını içime çekebilmek için derin nefesler çekmeye çalışıyorum.
Bu sükunette iç ses diyor ki...
Şimdiye kadar yazdıklarım, üzerini karalayıp yenilerini yazdığım, karalanmış kelimelerden elime kalanları temize çekeyim dedim. Baktım o karalanmış, bunun üstü çizilmiş, diğerinin hükmü kalmamış.
Kimi neyi taşıyayım yeni sayfalara?
Ben mi hissizleştim yoksa kalp kırıklarının sivri köşelerimi batmıyor ya da batıyor da acıtmıyor mu?
Acıtıyor da acısı hissedilebilenin üstüne çıktı da uyuştum mu acıdan?
Kalp çarpmıyor, kan akmıyor,
Yaşamaz ki o insan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder