Akşamın bi vakti hava kararmış. Birden bire elektrikler kesiyor. Etraf sessizleşiyor, her yer zifiri karanlık içinde. Karanlığa inat gökyüzündeki yıldızlar parıl parıl parlıyor. Evin içindeyse titrek gölgeler duvardan duvara geçiyor.
Kendinle baş başa kalıyorsun.
Karşında, ama görmüyorsun. Sadece hissediyorsun. Nefes aldığını, kalbinin attığını, hareket ettiğini.
Konuşuyorsun.
Telefon gibi değil, dikkatini dağıtacak hiç bir şeyi görmüyor, başka bir şey düşünemiyorsun.
Sadece ses, söz, his.
Bu postu okur okumaz aklıma Nazım Hikmet'in çok sevdiğim bir şiiri geldi: "Kar Kesti Yolu"
YanıtlaSilSevgiler...