Sisli Akşam

Çocukken buğulanmış camlara küçük parmaklarımızla yazılar yazar, resimler çizerdik. Sonra bir el darbesiyle siler suların camdan süzülüşünü izler, başka buğulu camlar bulmak için evin diğer camlarını yoklardık.

Pvc çerçeveler ve çift camlar bu çocukluk eğlencemizi de aldı elimizden. Servisin buharlaşan camına parmağımla bir şeyler yazmak istedim. Ama servisteki pek çok insanın dikkatini çekmek istemedim. O benim mahremim. Tüm diğer çocukluk anılarım, oyunlarım gibi sadece yalnızken yada kendimi yalnız hissedebileceğim kadar yakınlarımla paylaşabileceğim.

Bu akşam işten çıktığımda etraf beyaz bir dumanla kaplıydı. Plazaların ışıkları belli belirsiz, puslu en tepesi beyazlığın içinde kaybolmuş. Hatta biraz daha uzaktan bakıldığında hiç yoklar, sadece daha önce de orada olduğu gibi iki katlı alçak evler. Arkalarında yükselen göğü delen plazalar yok. Hiç bir ışıkları yok.

Ümit verdi içime.

Artık her gördüğüm plaza göğsüme demir bir çubuk saplıyor. Dünkü Hürriyet'te Mekke'nin havadan çekilen fotoğraflarını gördüğümde de aynı demir çubuklar saplandı yüreğime.

İş yada ev ne amaçla kullanıldığı önemli değil. Ruhsuz anlamsız devasa canavarlar. Duygularımızı, ruhlarımızı, yaşamlarımızı hapsediyor. Modern hapishanelerde üstelik yüksek bedeller ödeyerek yaşamak ne büyük bir tezat.

Kış bahçesi, teras bahçeler; yalancı baharlar