Bayram

Bayram çocuklarındır en çok. Yeni ayakkabılar, elbiseler, çikolatalar, şekerler, harçlıklar, normal günlere göre büyüklerin daha toleranslı olduğu güzel zamanlar.

Büyüklere en çok tatil.

Hoşuna giden gitmeyen, sevdiğin sevmediğin pek çok kişiyle zoraki gülümseyerek iyi bayramlar dilediğin artık anlamını kaybetmeye başlayan bir şey biraz da. Kalabalık bir sülaleye sahipseniz odanın bir ucundan başlayıp diğer ucuna kadar aynı maskeyle yol aldığınız, bu kimin çocuğu bu kimin kocası diye kafanızda soru işaretlerinin dolaştığı garip bir seramoni. Ben artık çok sıkıldım bu seramoniden. 30 yaşına geldin, kır düzeni kendi programını yap diyebilirsiniz. Ama anne, baba ve aile büyüklerini üzmemek için katlanıyor insan.

Hep bayramların dostluk, samimiyet, kardeşlik güzellik mesajlarıyla kutlandığı pembe mesajlar gerçekten ne kadar samimi?

Ya onlarca kişiye birden gönderilen basmakalıp e-mailler ve smsler... Onlar ne kadar içten?

Yazımın başlığını "iyi bayramlar" diye koymuştum önce, ama yazdıklarıma şöyle bir bakınca karamsar bir yazıya uygun bir başlık olmadığına karar verdim.

Bayramlar güzeldir aslında; ama maneviyatını kaybetmeye başladığını düşünüyorum artık. Ve bu yüzden bana keyif vermiyor.

Oysa sabah 6:30'a kalkıp TRT 1'den yayınlanan Süleymaniye'de Bayram Namazı'nı seyredip huzur dolmuştu içim. Sarılıp kucaklaştık annemle teyzemle kardeşlerimle...

Bayram bayram kaçırmıyim keyfinizi. Ben pek keyif almasam da bu bayramdan siz keyif alırsınız dilerim.

(Bu kadar karamsar olmamın nedeni iznimin sona erip, bayram sonunda işe dönecek olmam da olabilir tabiki, endişelenmeyin benim için ;)