Hayatımda ilk okey attığım yer, Kavron Yaylası'ndaki Firdevs Abla'nın Muhlama Evi'dir. Şiddetli yağmurun dışardan gelen sesiyle sıcak bir kuzinenin yanında Kaçkar mihmandarı Mehmet'in yardımıyla da olsa ilk okey oynadığım yerdir.
- Alacağın olsun Fatih! okey oynarken o kadar resmimizi çek dedik sana, ama sen o anlarda önündeki gazetede Fenerbahçe'nin son transferiyle o kadar meşguldün ki böyle tarihi bir anda fotoğrafımız olamadı. Gülay'ın dediği gibi "hepsi senin yüzünden :)"
Bu arada bu kadar çok dağcıyla bir arada olunca, onların kendi aralarındaki sohbetlerde bahsettikleri zirveler, geçitler, yollar, haritalar üzerine çizilmiş rotalar sizin de ilginizi çekiyor ister istemez. En aklımda kalan Naletleme Geçidi.
Bazen 5 saat yürüdük, tırmandık, dinlendik, fotoğraf çektik, derelerden su içtik, yatıp uzandık, bacaklarımız ağrıdı, dermanımız kalmadı ama her şeye rağmen "yorulduk daha fazla gitmeyelim" demek gelmedi içimizden. Hatta götürseler daha da yukarılara çıkmak için can atıyorduk.
Herkesten ve her şeyden uzak olmak, telefonların çekmemesi, gerçekten ama gerçekten doğayla başbaşa olmak, sadece sen olmak, o havayı, havadaki mucizevi gücü solumak; bağımlılık yaratıcı bir etkiye sahip olsa gerek hep yukarlarda oralarda olmak istiyorsun. Derinlik sarhoşluğunun, yüksekte olanı böyle bi şey sanırım.
Bir yukarı bir aşağı ine çıka basınç değişikliğinden zaman zaman kısa süreli kulak tıkanmaları, başağrıları yaşasak da; şehir hayatının antremansız vücutları 5 saatlik yürüyüş sonrası ben yokum artık dese de duş alıp çıktığınızda ya da ertesi sabah uyandığınızda "hadi bi daha, bi daha" diyecek enerjiyi ve kuvveti buluyorsunuz garip bir şekilde.
Mucizevi bir hal aslında yaşadığımız. İçindeyken "rüyadayım", döndükten sonra resimlere bakıp "evet gerçekten yaşamışım" dediğin.
Aslında sıradan olan şeyler mucize gibi geliyor da olabilir bize. Mesela musluktan akan suyu içebilmek, şişelenip satılan damacanalarla hayatımıza giren doğal kaynak suyuyla duş almak. Telesiyejle 2900 metrelik Uludağ'a çıkarken, 3100 metreye yürüyerek çıkmak, Kaçkar'ın zirvesine selam çakmak, bir bulutun içinde kaybolmak.
Ama şöyle bi ağız tadıyla düşemedim :)) düşme hareketi başlamadan bir el beni havada yakalayıp düze çıkana kadar bırakmıyordu. Çoğu kez benim düşme denemelerim gülme krizine dönüşüyor ve benim düşmekten sadistçe bir zevk almaya başladığım bile düşünülebilirdi.
Doğa her an karşınıza yeni bir mükemmel görüntü çıkarıyor, yağmurdaki örümcek ağı şimdiye kadar gördüğüm en güzel dantelden kat be kat güzeldi.
Dağ çilekleri dizildi ipe;
Mangallar yakıldı
Sazdan ipler örüldü
Ateşler yakıldı
çiçekler toplandı
Rüya bitti uyandık
Suyun şiddetiyle iki değirmen taşı dönerek yukarıdan tek tek dökülen mısır tanelerini un haline getiriyor. Yeni öğütülmüş mısır unundan aldık İstanbul'a getirdik. İşin ehli annem beğenirmi bilemediğim için çok almadım. Ama un o kadar güzel ki ekmeği de muhlaması da başka bir lezzetli.
Karşılaştığımız yaşlı amca geceyi onlarla geçirmemiz için o kadar ısrar etti ki; içimiz burkuldu isteğini yerine getiremeyince. Hep birlikte resim çektirdikten sonra erkekleri fotoğraf karesinden çıkartıp sadece biz kızlarla da ayrıca bir fotoğraf istedi. İlk fırsatta bu fotoğraflardan bastırıp ona göndermeyi planlıyoruz.
Yayladaki rengarenk çiçekler büyülüyor insanı. Her biri ayrı bir kokuda ayrı bir renkte...
Bu güzel çiçekleri toplayan Şener'i ve yaylaları unutmak ne mümkün?
Her taşın altından çıkan sular bazen bir tahta, bazen de kamış saplı bir bitkiyle pratik bir çeşmeye dönüştürülüyor. Doğadan geldiği gibi akan suyun altına elinizi koyup kana kana su içmek, nasıl bir zevktir Allahım...
Minik buzağılara elinizi uzattığınızda meme zannedip parmaklarınızı emmeye başlıyorlar. Gülay'ın parmakları da bu durumdan nasibini aldı tabiki :))
Şener;
Fatih;
Harun;
Bekir;Sarp dağların cool rehberi. Çay krizi tuttuğunda dağlar düz olur. Denizi ve suyu sevmeyen nasıl bir Karadeniz uşağı bilinmez.
Ve ayrıca tüm Tamzara Tur ekibine Onur ve Cevdet'e de teşekkürler...
Yaylalarda dolaşırken her fırsatta karşımıza çıkan dağ çileklerini nasıl sevdiğimiz avuç avuç toplayıp yememizden belli oluyordur herhalde.
Rize'ye has kemençe ve rize bezi yapımını görmek için Fındıklı'daki Halk Eğitim Merkezini de ziyaret ettik.
Sabri amca bize kemençe de çaldı.
Sevgili rehberimiz Şener'in, tanıştığımız ilk günden itibaren rafting yapmamız konusundaki teşvikleriyle sonunda onu da yaptık :))
Rafting bile kesemedi hızımızı, akşam da kına gecesine gittik. Kına yaktık ellerimize, darısı başımıza :))
Karadeniz yaylalarında 3100 metreyle kişisel zirve tırmanışımı yaptım. Kavron yaylasında güneşli bir günde zorlu bir yamaçta başlayan yürüyüş, "cennet böyle bir yer olmalı" diye düşündürdü hepimize. Tepemizde güneş, hafif bir esinti, yemyeşil çimenler, rengarenk çiçekler her yandan akan dereler. Susadıkça zevkle avuç avuç içtiğimiz.
Şiddetle akan buzlu derelerden ancak yardımla karşıdan karşıya geçebildik, dönüş yolundaysa şiddetli yağmurdan coşan derelerden geri dönmek hiç de kolay olmadı.
3100 metreye çıkmak, rakamları yazmak kadar kolay değilmiş öğrendim.
Artık zirveye yaklaşırken arkamızdan birinin itmesi yada bizi çekmesi gerekiyordu. Harun, Fatih ve Şener olmasaydı ne yapardık biz ;))
Güneşle başlayan tırmanışımız, şimşek gök gürültüsü ve yağmurla 3100 metrede yerini iri dolu tanelerine bıraktı. Bir süre kalıp dinlenmeyi planladığımız yerde tepemize yıldırım düşme tehlikesi nedeniyle sadece bir dakika kalıp süratle geri döndük. Ta ki dolu etkisini yitirene kadar.
Sakinliğe kavuştuğumuzda, sırtımızı bir kayaya verip bir süre dinlendik çünkü hava koşulları çok da parlak değildi. Ama her anı heyecanlı ve çok eğlenceliydi benim için.
O soğuğun üstüne, bir de dereyi karşıya geçmenin sonucu buz gibi bir havada ıslak olmak pek eğlenceli değilse de birlikte olduğun insanlarla gülmek gerçekten ısıtıyor.
5 saat süren maceranın sonunda ıslak kıyafetlerimizi değiştirip, sıcak bir kuzinenin yamacında oturmak ve çay içmek en büyük ödüldü.