Yazmak...
Gerçekten dünyanın en muhteşem şeyi. İçinden gelerek yazıyorsan, yazarken seni değil de içindeki seni özgür bırakıyorsan; sana dair bilmediğin şeyleri döküveriyor önüne.
Sonra o sözde kendinin yazdığını sandığın şeyi okuyunca, o içindekinin nasıl dertli senin nasıl onun farkında olmadığını anlıyorsun.
İki aydır hayatında başka bir yere taşımaya çalıştığını yerinden bir milim bile neden kıpırdatamadığını anlıyorsun.
Biliyor musun, ben iki aydır o koltukta oturuyormuşum. Onun elimi tutmasını bekliyormuşum. Bedenim kalkıp gitmiş ama ruhum gelmemiş. İşte o kadar ruhsuz yaşıyoruz ki hayatımızı, ben onun orda kaldığını farketmemişim bile
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder